WANDELWOORDEN

Toch in knop, maart 2025

In onze tuin staan drie Red Robins op een rij.                                                                                                

Twee van hen zijn gezond en sterk, maar het derde boompje heeft het niet optimaal bij ons.
Door bomen en gebouwen in de straat krijgt zij wat minder zon dan de andere 

en ook is haar grond soms net te vochtig. Zij is wat kleiner dan de andere twee.

Nu is zij geveld door een schimmelinfectie. Ze verliest haar blad en ziet er niet florissant uit.
Tot mijn verrassing viel me vandaag op, dat ze wel volop in knop staat.
Dat geeft hoop en verwachting dat ze erbovenop komt.
Het bemoedigt mij te weten dat mensen niet minder veerkrachtig zijn dan ons boompje.

Distels stekelig?

juni 2024

Laatst tijdens een wandeling passeerden we een distel. Omdat hij hoger en breder was dan wij waren we onder de indruk en bleven staan.

Mijn cliënte bracht onder woorden wat ze zag. De grond was schraal en toch was deze plant groot en sterk geworden. Je zag overal stekels, ontelbaar veel, scherpe stekels.

Deze stekels staan voor pijn, scherpe pijn. 

De stekels kunnen anderen die te dichtbij komen bezeren. Dat gebeurt wanneer we nog volop in onze pijn zijn, dan reageren we scherp op anderen.

Dan strekt mijn cliënte zich uit naar het bloempje en voelt er voorzichtig aan. Wat blijkt? Het is zacht, strelend zacht....

We staan samen stil bij wat ze zojuist beschreven heeft.

Na groei door pijn heen ontstaat mildheid.

Wat een prachtige metafoor voor ons leven!

Je bent nooit te oud om (af) te leren

maart 2024

Pas bracht ik samen met een paar gezellige stadsgenotes een bezoek aan Artis. Het was een mooie dag, bijna alle dieren waren buiten. 

We wisselden onze observaties met elkaar uit, vervolgens onze interpretatie van het gedrag van de dieren en ook onze inschatting van hun stemming.

Als vanzelf kwamen de dierenverhalen van Toon Tellegen in mijn gedachten.

Ergens in de middag hoorden we de olifanten trompetteren. We voegden ons bij de andere bezoekers en hoorden van hen dat het bijna voedertijd was.

Dat was aan de dieren te merken, ze keken er al naar uit.

Een van de olifanten viel op doordat zij ander gedrag vertoonde dan de andere. De manier waarop zij zich heen en weer bewoog, maakte een trieste indruk.

De dierenverzorger legde uit dat deze olifant, de matriarch van het stel, in haar jeugd in een werkkamp gevangen had gezeten en daar slecht behandeld was.

Ze zat altijd aan een ketting vast en kon zich maar beperkt bewegen. Daar had ze zichzelf dit gedrag aangeleerd om toch een beetje gelukshormoon aan te maken. 

De verzorger vertelde dat dit gedrag effectief was tijdens haar gevangenschap. Maar ook nu viel ze regelmatig terug in dat gedrag hoewel dat in haar huidige leven

niet meer nodig was. "Dit gedrag is haar niet meer af te leren" legde hij ons uit.

In de dagen na ons bezoek aan Artis kwam die olifant nog regelmatig in mijn gedachten. Eigenlijk heel vindingrijk van haar hoe ze binnen haar beperkte

bewegingsvrijheid aan die ketting toch dit beweegpatroon had verzonnen. Jammer voor haar dat ze het niet meer kon afleren. 

Hoe zit dat bij mensen? Wij kunnen ons best goed aanpassen aan onze omstandigheden en meestal laten we die aanpassingen achterwege zodra ze niet meer nodig zijn.

Vanaf mijn 18de woonde ik altijd in een "bovenhuis" en hield ik bij elke stap rekening met de onderburen. Tegenwoordig wonen we in een "gewoon" huis op de begane grond.

Vanaf de eerste dag in ons nieuwe huis loop ik normaal, niet meer op mijn tenen. Het kostte me geen enkele moeite het aangeleerde looppatroon los te laten.

Soms lopen we figuurlijk op onze tenen, soms al jaren lang. Vaak weten we niet eens meer waar het "op de tenen lopen" een aanpassing voor was...

En vaak blijven we dat patroon vasthouden ook als de situatie daar niet meer om vraagt.

Hoe bevrijdend is het om een dergelijk patroon los te laten!

Geen baksteen in m'n rugzak!

januari 2024

Wat zit er in jouw rugzak? Levenservaring, wijsheid, (professionele) vaardigheden? en wat nog meer?

Pijn, boosheid, afwijzing? Soms sjouwen we ballast mee en dat kan best zwaar zijn.

Nare gebeurtenissen uit het verleden kunnen we niet ongedaan maken, punt. Maar het goede nieuws is,

dat de mate waarin deze gebeurtenissen vandaag nog impact hebben, kan veranderen! Dat gaat niet automatisch.

Het is te leren en professionals kunnen je daarbij helpen.

In de afgelopen jaren zijn bij mij veel oude wonden geheeld en de littekens hebben beduidend minder impact dan voorheen.

Ik heb geleerd om pijn die naar boven komt niet weg te duwen, maar deze met mildheid en samen met God aan te gaan

en dan gebeurt er meestal iets moois. In dit proces ben ik heel wat ballast kwijtgeraakt.

Van de week hoorde ik het lied "Liturgy of the hours" gezongen door Stuart Townend. De tekst sprak me zeer aan.

Ik citeer een deel "......And in the evening as my thoughts retell this passing day, let me remember well,

so that no bitterness takes root within my soul, help me to let them go."

Ik dacht aan de zware rugzak die ik het grootste deel van mijn leven meesjouwde. Het is heerlijk dat die nu zo licht

geworden is, maar hoe nu verder? Dit avondgebed bevat voor mij het geheim om niet opnieuw te stapelen.

Leer los te laten. Nooit meer een baksteen in mijn rugzak!

Wil je ook ballast kwijt? Ik wandel graag met je mee.

Neem vrijblijvend contact met me op.

Special Olympics World Games Berlin 

voorjaar 2023
Special Olympics is de sportorganisatie voor mensen met een verstandelijke beperking.
Elke vier jaar (in het pré Olympische jaar) worden de Special Olympics World Games georganiseerd.
In 2023 werden deze spelen in Berlijn gehouden. Ik had het voorrecht dit festijn mee te mogen maken.
Wel 70 landen van over de hele wereld stuurden een delegatie met atleten, coaches en begeleiders.
De sporters kregen een podium om te stralen en ze konden laten zien waar ze goed in zijn. Het ging dit keer niet over hun beperkingen.
Alle atleten leggen de volgende eed af:
“Let me win. But if I cannot win, let me be brave in the attempt.”
Deze gelofte spreekt mij bijzonder aan, juist omdat ik een groot deel  van mijn leven last had van perfectionisme en met sporten een “bad loser” was.
Mijn nichtje speelt badminton en mocht meespelen in  gemengd dubbelspel en in het enkelspel.
Dat zij en haar dubbelpartner zilver wonnen was erg leuk, wat stonden ze te stralen op het podium!
Maar voor mij was dat moment niet het hoogtepunt van het toernooi…..
Zij stond in het enkelspel tegenover een Koreaanse atlete die in meerdere opzichten de meerdere van mijn nichtje was. 

Het Koreaanse meisje was langer, sneller en slimmer en won zonder veel inspanning met grote cijfers van mijn nichtje.
Maar mijn nichtje zette zich in voor ieder punt en speelde haar beste spel.

Wij klapten enthousiast voor haar GROTE inzet en ze kwam stralend de baan af.
Ze was echt “brave” in haar attempt.
Wat mocht ik veel van jou leren!
Respect voor jou en de andere atleten!

Schaap in nood, over angst en veerkracht 

najaar 2022

Op een koude novemberdag fietsten wij van Woerden naar Oudewater. Het was een prachtige route, midden tussen de weilanden. We zagen geen mens, wel vogels èn schapen, veel schapen. Hun dikke wollen vacht viel ons nog op, lekker warm…..
Opeens zagen we een schaap op zijn rug liggen met de poten stijf de lucht in. Het dier bewoog niet maar ademde nog wel. Vaag herinnerden wij ons, dat deze situatie gevaarlijk kan zijn voor een schaap. Dus we klommen meteen over het hek. Terwijl ik het schaap benaderde sprak ik haar kalmerend toe, maar toch raakte ze in paniek. Ze spartelde wild met haar poten en rolde hierdoor op haar zij. Ik had haar ondertussen vastgepakt in haar vacht en kon gebruik maken van de vaart van het omrollen, dus van haar eigen kracht en een klein tilletje was voldoende. In no time stond mevrouw weer op haar benen, deed een bescheiden plas en wandelde rustig weg.
Verder fietsend dacht ik na over het schaap. Wat indrukwekkend hoe dit dier vanuit een gevaarlijke situatie en vanuit paniek toch bijna op eigen (spartel)kracht met een beetje hulp weer op haar voeten komt te staan en verder kan wandelen. Wat een veerkracht!
Thuis las ik hoe gevaarlijk en zelfs levensbedreigend deze situatie voor een schaap kan zijn.
Ik las ook, dat mijn aanpak niet helemaal juist was geweest. Het is beter het dier langzaam overeind te helpen en eerst te laten zitten.
Maar onze intenties waren goed en dat is het belangrijkste, toch?

 foto gemaakt door Laura Knol uit Burgh-Haamstede                                                                                                                                                 

Sprekende bomen, het verhaal van Veer....

zomer 2022

Ieder mens is uniek! Maar wist je dat dit ook voor bomen geldt? Zelfs "identieke" wilgen in een rij langs de sloot zijn toch allemaal net even anders.
Kies eens een boom uit tijdens een wandeling, een boom die je opvalt, die je aanspreekt. Sta eens stil en neem bewust waar wàt het is dat jou zo aanspreekt in deze boom.
In een van de parken in de buurt ontmoette ik Veer. Zij viel mij op door haar opmerkelijke stam met veel bastknobbels. Iedere bastknobbel zag ik als een overwinningstrofee op een tegenslag.
Ook het patroon van haar vertakkingen was opmerkelijk. Eerst groeide ze scheef, maar een latere tak herstelde de balans fraai. Zo werd zij toch een gezonde volwassen boom.
Ik noem deze boom Veer omdat ze zo veel veerkracht heeft getoond.
Pas liep ik weer langs Veer, nu vol in het blad. Haar bladeren oogden fris en groen. En hoewel zij eigenlijk een "treurbeuk" is, zag ze er stralend uit.
Haar bladeren leken op vingers die optimaal ontspannen zijn, vingers die hebben losgelaten.
Wat zou Veer hebben losgelaten vroeg ik me af? De pijn van vroeger? Boosheid naar hen die haar pijn hebben gedaan?
Nu laat zij ons duidelijk zien hoe vrij je wordt van los laten.
Dank je,  Veer!

Luister, de lente roept....

voorjaar 2022

Ken je dat? Iemand vraagt naar je vakantie en hoort in jouw eerste zin je vakantiebestemming en roept meteen "oh, was je dáár, daar zijn wij ook geweest, ik weet nog goed dat...". En vervolgens ben je aan het luisteren naar de vakantiebelevenissen van jaren geleden van de ander. Luisteren is een kunst! Onderstaand gedicht sprak me aan.

LUISTEREN

 Als ik je vraag naar mij te luisteren

en jij begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik het voel,
dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij denkt dat jij iets moet doen,
om mijn probleem op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken.
Dus, alsjeblieft, luister alleen naar me

en probeer me te begrijpen.

En als je wilt praten,

wacht dan even en ik beloof je

dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.

Leo Buscaglia

Wat is er heerlijker dan een goed gesprek tijdens een mooie lente-wandeling?

Hoe prettig is het om echt naar elkaar te luisteren.

Als wandelcoach wil ik graag naar jouw verhaal luisteren.